به گزارش پایگاه خبری«نسیم خنداب»، شهادت میانبرترین راه برای رسیدن به بهشت افرین است نه بهشت که بهشت مال شهید است و مقامش از  آن افزونتر،شهید خود عده ای را شفاعت میکند و به بهشت میبرد،اما خودش نزد خداوند متعال رزق و روزی دارد.

شهید محمد پیازآبادی در سال ۱۳۵۰ در روستای چزان از توابع شهرستان خنداب به دنیا آمد.

پدرش کشاورز بود و به همین دلیل او از کودکی در باغ و صحرا پرورش یافت؛ لذا دارای روحی بزرگ و دلی دریایی شده بود و همه او را به صداقت و راست‌گویی می‌شناختند.

پائیز سال ۱۳۶۵ کارهای کشاورزی که تمام شد با هر ترفندی بود، ابتدا خانواده و سپس مسئولان بسیج را راضی کرد که او را برای اعزام به جبهه بپذیرند.

عازم جبهه شد و وقتی برای اولین بار به مرخصی آمد، از شلمچه و فکه تعریف می‌کرد می‌گفت که چطور توانسته جان چند نفر را نجات دهد.

فروردین ۱۳۶۶ میعادگاهش، شلمچه، به عنوان معراج، برایش آغوش گشوده بود و دشمن بعثی در کمین. گلوله‌های توپ و خمپاره تمام دشت شلمچه را به هم ریخته بودند و ترکش‌ها در همه‌جا پراکنده می‌شد؛ یکی از همین ترکش‌ها صورت زیبای محمد را آزرد.

دوباره صورتش سرخ شده بود؛ سرخِ سرخ؛ اما این بار نه در نماز و در مقابل عظمت خداوند تبارک‌ و تعالی و نه در مصلی؛ بلکه در بیابان‌های شلمچه و با اصابت ترکش.

خون محمد چهره‌اش را گلگون کرد و او را با تمام خلوص نیتی که در وجودش سراغ داشتیم تا عرش خدایی بالا برد. پیکر مطهر محمد بر دستان مردم زادگاهش تشییع و به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/