به گزارش نسیم خنداب به نقل از مشرق، غلامرضا بنی اسد طی یادداشتی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: اسلامی پسرم می پرسد اما در جواب درمی مانم. میپرسد آیا فقط “مهسا امینی” دختر ایران بود؟ “آرمان علی وردی” پسر ایران نیست؟ راست می گوید. چطور اگر مأموری خطا کند یا از آتشی که می افروزند به دامان خودشان بگیرد و بیفتند می شوند فرزند ایران و هشتگ می شود و ترند می شود و فریاد واویلا به آسمان برمی خیزد اما اگر زمین سرخ شود از خون آرمان‌ها، کسی صدایش درنمی آید؟
چطور برای اولی، یقه پاره کردند و برای دومی، تأسف هم در کلام‌شان ننشست؟ اگر مرگ مهسا مشکوک بود و با اما و اگر همراه، غریب‌کش کردن آرمان علی وردی و رسول دوست‌محمدی و… که جنایتی است آشکار بی هیچ شک و شبهه‌ای و بی هیچ اما و اگری. اگر باید مراقبت می شد تا قصه مهسا، به غصه تبدیل نشود – که قطعا باید چنین می شد – چرا مدعیان به خود زحمت مراقبت نمی دهند بماند که با تمام توان جوان مردم را “غریب‌کش” می کنند؟
یاد سال ۱۳۶۰ می افتم و منافقین. بچه‌های مردم را جنایت کش می کردند. زنده، زنده پوستشان را می کندند و اسمش را می گذاشتند “عملیات مهندسی” اما وقتی دستی بر یقه‌شان محکم می شد که چرا چنین؟ بانگ به عالم برمی داشتند که بر ما ظلم می شود. نمی خواهم کلمات به نام و یاد این فرقه مرده، آلوده شود اما انگار برخی ها خط باطل آنان را می خوانند و توحش را از نو ترجمه می کنند. آدم می ماند که اینان به چه منطقی زیست می کنند؟ حیوانات اگر همدیگر را می درند براساس غریزه در هندسه تنازع بقا است اما آنانی را چه می توان نام نهاد که درنده خوترین حیوانات را – در عمل – پشت سر می گذارند؟
این همه توحش، این انباشت کینه، این نفرت آتش فشان شده را چه می توان نامید وقتی در هیئت آدمی نمایانی خود نمایی می کند؟ نمی دانم چه باید گفت اما خوب به یاد دارم که ما با دشمن خود هم چنین نمی کردیم که اینان با آرمانِ هموطن و همشهری خود کردند. ما اسیر مجروح عراقی را که تا آخرین گلوله خود را شلیک کرده بود، درمان می کردیم. هیچ وقت فشنگ‌هایش را نمی شمردیم و خشاب خالی او را بهانه نکردیم برای تند رفتار کردن چه رسد که خشابی در تنش خالی کنیم. نه، ما انسان بودیم. در برابر نامردمی ها هم نه فقط مردمی که مردانگی می کردیم. نمی گذاشتیم دشمن، ما را شبیه خود کند.
این را شکست می دانستیم و می دانیم امروز هم شبیه آنان نمی شویم. ما هم مهسا را دختر ایران می دانیم. به سوگش عزادار شدیم. دل‌مان برایش سوخت اما در سوگ آرمان هم آتش به دل داریم. آیا کسی به ما تسلیت می دهد؟ شهید مظلومی که “تنها” گیرش آوردند و انبان کینه بر سرش خالی کردند. او که دعایش، حاجتش و آرزویش شهادت بود، حاجت روا شد. حالا “ولی دَم”، خداست. خدایی که اگرچه همیشه “بخشنده و مهربان” است، به وقتش، قادر و قاهر و منتقم هم می شود. او ولی دَم شهید و منتقم خون اوست. باشد و باشید و باشیم تا ببینیم چه خواهند کشید آنانی که “پسرِ ایران” را کشتند!
