به گزارش نسیم خنداب به نقل از دیار آفتاب؛ امام موسی کاظم (ع) هفتمین امام شیعیان است که ایام امامت ایشان با خلافت چهار تن از خلفای عباسی از جمله منصور، مهدی، هادی و هارون معاصر بود و پس از تحمل سالها شکنجه و زندان، سرانجام به دستور هارون الرشید و به دست سندی بن شاهک مسموم و در ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجری قمری به شهادت رسید.
امام کاظم (ع) از سوی تمام خلفای مزبور در رنج و عذاب بود به طوری که بارها از سوی آنان دستگیر و زندانی شده بود و هارون الرشید به عنوان پنجمین خلیفه عباسی که دشمنی و ناسازگاری غیرقابل انکاری با ذراری حضرت فاطمه (س) و اولاد امیرمومنان (ع) داشت در آزار و شکنجه سادات علوی و منتسبین به خاندان امامت و ولایت کوتاهی نمی‌کرد و امام کاظم (ع) در دوران خلافت هارون الرشید به مدت چهار سال در حبس و شکنجه بود.
هارون الرشید در رمضان سال ۱۷۹ قمری که برای مراسم عمره وارد مکه شد و سپس به مدینه رفته بود، در آن جا دستور داد امام موسیکاظم علیه‌السلام را دستگیر کنند و مأموران هارون، امام موسیکاظم علیه‌السلام را در حالی که در کنار قبر جدش حضرت محمد (ص) به نماز و نیایش مشغول بود، دستگیر کردند.
امام کاظم (ع) را پس از دستگیری در غل و زنجیر کرده و به سوی عراق بردند. هارون برای سردرگمی مردم و پیشگیری از عکس‌العمل‌های احتمالی مردمی، دو محمل ترتیب داد و یکی را به سوی بغداد و دیگری را به سوی بصره روان داشت و امام موسیکاظم علیه‌السلام را در محمل بصره قرار داد.
مأموران حکومتی، در هفتم ذی الحجه همان سال، امام موسیکاظم علیه‌السلام را تسلیم عیسی بن جعفر بن منصور دوانقی، پسرعموی هارون الرشید و حاکم وی در بصره نمودند. عیسی بن جعفر، آن حضرت را در یکی از حجره‌های خانه خویش محبوس کرد و در آغاز به وی سخت‌گیری نمود، ولی بعدها که عبادت و نیایش‌های درازمدت آن حضرت را از نزدیک مشاهده کرد، از سخت‌گیری خویش نسبت به آن حضرت کاهید و به هارون نامه نوشت که آن حضرت را از حبس خانه وی خارج کند؛ در غیر این صورت، وی خودش آن حضرت را آزاد می‌کند.
هارون به ناچار امام موسیکاظم علیه‌السلام را از حبس بصره خارج کرد و به بغداد منتقل کرد و در خانه فضل بن ربیع، زندانی کرد. در آن مدتی که امام علیه‌السلام در نزد فضل بن ربیع زندانی بود، چند بار هارون از فضل بن ربیع درخواست کرد که آن حضرت را به شهادت برساند ولی فضل بن ربیع از این امر سرباز زد.
هارون دستور داد تا امام کاظم (ع) را از زندان فضل بن ربیع به زندان فضل بن یحیی برمکی منتقل کنند و از وی درخواست نمود که آن حضرت را به شهادت برساند ولی فضل بن یحیی نیز امتناع کرد و هارون که از رفتار فضل بن یحیی به خشم آمده بود، دستور داد وی را دستگیر و یک صد تازیانه بر بدنش بزنند و از تمام مناصب و مقامات برکنارش کنند.
سرانجام هارون ملعون، امام موسیکاظم (ع) را به زندان سندی بن شاهک منتقل کرد و دستور داد در آن جا وی را شکنجه و آزار نمایند. سندی بن شاهک با قساوت قلب و سنگدلی تمام با آن حضرت رفتار می‌کرد و پس از چندی شکنجه و آزار طاقت‌فرسا به دستور هارون الرشید به آن حضرت، خرمای مسموم خورانید و وی را غریبانه و مظلومانه در ۲۵ رجب سال ۱۸۳ قمری به شهادت رساند.
پس از شهادت امام کاظم علیه‌السلام، سندی بن شاهک در یک عمل فریب‌کارانه، فقها و بزرگان بغداد را حاضر ساخت و جسد مطهر امام کاظم (ع) را به آنان نشان داد و گفت: ببینید که وی بدون هیچ جراحت و زخمی و به اجل عادی از دنیا رفته است و کسی در رحلت وی، مقصر نبوده و سپس جنازه مطهر امام کاظم (ع) را به مدت سه روز در بغداد گذاشته و روی مبارکش را گشوده و مردم را ندا می‌کردند که این موسی بن جعفر علیه‌السلام است که از دنیا رفته و بیایید وی را مشاهده کنید و مردم نیز دسته‌دسته می‌آمدند و آن حضرت را نگاه می‌کردند.
پس از آن، با همت والای سلیمان بن منصور عموی هارون الرشید که از اشراف و صاحب نفوذان عباسی بود، تشییع جنازه باشکوهی از جنازه امام موسیکاظم علیه‌السلام به عمل آمد و در مقابر قریش در بغداد به خاک سپرده شد.
قبر شریف امام موسیکاظم (ع) هم‌اکنون در کاظمین قرار دارد و قبر فرزندزاده‌اش امام محمدتقی علیه‌السلام نیز در جوار وی می‌باشد و آنجا زیارتگاه شیعیان و شیفتگان مکتب اهل بیت علیهم‌السلام است.
تاریخ شهادت امام موسی کاظم علیه السلام را جمعه هفتم صفر، یا پنجم یا بیست و پنجم رجب سال ۱۸۳ قمری در ۵۵ سالگی گفته اند و گروهی هم روز پنجم رجب سال ۱۸۳ و گروه اندکی هم سال ۱۸۶ هجری می گویند.
انتهای پیام
